Μες στη νύχτα πάλι απόψε χάθηκα
στο βουβό παράπονο μου στάθηκα
για τα χρόνια που κοντά σου άντεξα
χρόνια που χαράμισα.

Μάγισσα η μοίρα όταν με συνάντησε
μες στην αγκαλιά σου το όνειρο σημάδεψε
κι έγινες αρχή και τέλος της ζωής μου εσύ.

Στα φιλιά σου η αγάπη παραφρόνησε
στο κορμί σου η καρδιά μου αυτοκτόνησε
κι έγινες θρησκεία, αγάπη και λατρεία εσύ.

Μα τώρα φύγε, φύγε, φύγε
έγινε το χθες σκιές που σε φωνάζουνε
ήρθανε απόψε για να σε δικάσουνε.
Μα τώρα φύγε, φύγε.

Πως η ερημιά στα κρύα βράδια μου
η ψυχή μου καίνε τα σημάδια μου
τραύματα που μια ζωή χαράξανε
στο μηδέν με φτάσανε.

Μέσα σ’ ένα δρόμο ύποπτο, παράνομο
έβαλες να ζω στο νου μου το παράλογο
κι ότι έζησα με σένανε τώρα πια το μισώ.

Και μες στα γυμνά του πόνου μονοπάτια μου
έβλεπα θεούς να καίνε τα κομμάτια μου
μια παρτίδα τελειωμένη η ζωή μου κι εγώ.

Μα τώρα φύγε, φύγε, φύγε
έγινε το χθες σκιές που σε φωνάζουνε
ήρθανε απόψε για να σε δικάσουνε.
Μα τώρα φύγε, φύγε.