Ακόμα κι εσύ με χτυπάς
τη στιγμή που πονάω
κι ας έχεις ευθύνη εσύ
που δεν ξέρω που πάω.

Χωρίς ρίζες είμαι εδώ
στη ζωή ένα δέντρο
που `κανα ήδη αρχή
για το χώμα να γέρνω.

Ακόμα κι εσύ, ακόμα κι εσύ
μου στέλνεις βοριά και βροχή.
Μια σπίθα να μείνω
κι εσύ να με σβήσεις
για τ’ όνομα πια του Θεού
τι θα κερδίσεις.

Παράπονο απ’ τη ζωή
στην καρδιά μου δεν μένει
οι άλλοι οι άνθρωποι είναι
για μένα όλοι τους ξένοι.

Παράπονο μένεις εσύ
που με καίει στα στήθια
που φεύγεις την ώρα
που εγώ ζητάω βοήθεια.

Ακόμα κι εσύ, ακόμα κι εσύ
μου στέλνεις βοριά και βροχή.
Μια σπίθα να μείνω
κι εσύ να με σβήσεις
για τ’ όνομα πια του Θεού
τι θα κερδίσεις.