Εμείς είμαστε πουλιά ψηλά πετάμε
έχουμε όνειρα πολλά και τ’ αγαπάμε.

Η καρδιά μας ζωγραφιά
από του ήλιου τη μπογιά
κι όμως εσύ φονιά
που νοθεύεις κόσμους και σύνορα
όλα τα ιδανικά μας
τα μπλέκεις με παλιοσίδερα.

Εμείς κάνουμε παιδιά να παίζουν μάνες
να τα βλέπουμε να τρέχουν στις αλάνες.

Για ένα γέλιο μια ματιά,
παρηγοριά στα γηρατειά
κι όμως εσύ φονιά όλα
αυτά τα βάζεις στη ζυγαριά
κι απ’ τις ελπίδες μας
πας να μεγαλώσεις τη συρμαγιά.