Πισώπλατα δεμένα είναι τα χέρια μου
γερά οι αναμνήσεις τα κρατούν.
Στον τοίχο γυρισμένα είναι τα μάτια μου
εσένα που ξανάρθες να μη δουν.

Φύγε, φύγε, φύγε
αν ποτέ σου μια στάλα μ’ αγάπησες.
Κοίτα, κοίτα, κοίτα
τη ζωή μου κουρέλι κατάντησες.

Βαριά φυλακισμένα είναι τα λόγια μου
στο στόμα μου που αρνιέται να μιλά.
Μια πέτρα η καρδιά μέσα στο στήθος μου
την πέτρωσες και πια δεν αγαπά.

Φύγε, φύγε, φύγε
αν ποτέ σου μια στάλα μ’ αγάπησες.
Κοίτα, κοίτα, κοίτα
τη ζωή μου κουρέλι κατάντησες.