Κενές οι σκέψεις και ψυχρές
Και οι μελωδίες πια βουβές
Μα της φωνής σου η χροιά
Με πλημμυρίζει ζεστασιά
Μονάχος νιώθω και μικρός
Δε με σκεπάζει πια ουρανός
Σ’ αυτή την πόλη καίγομαι
Μ’ αγγίζεις κι ανασταίνομαι

Πάρε με μακριά, μες της αγκαλιάς σου τα φτερά
Πάρε με μακριά, δεν αντέχω πια τη μοναξιά
Πάρε με μακριά, πέρα από του κόσμου την τροχιά
Πάρε με μακριά, δεν μπορώ να ζω στην ερημιά

Σκληρές οι νύχτες σαν κι αυτή
Ωκεανός χωρίς ακτή
Μες τους ανθρώπους πνίγομαι
Σε σένα πάλι αφήνομαι

Πάρε με μακριά, μες της αγκαλιάς σου τα φτερά
Πάρε με μακριά, δεν αντέχω πια τη μοναξιά
Πάρε με μακριά, πέρα από του κόσμου την τροχιά
Πάρε με μακριά, δεν μπορώ να ζω στην ερημιά