Ένα μικρό καράβι,
στην πόρτα μου αραγμένο
τα φώτα του ανάβει,
όταν στο νου σε φέρνω.
Μα κάνεις τόσα λάθη
και πια δε σου χαρίζεται,
κατρακυλάει στη σκάλα
και βυθίζεται.

Ένα μικρό καράβι,
στη θάλασσα του χρόνου,
την άγκυρα του πόνου,
βαθιά μου πέταξε.
Και όλα τα ταξίδια
που μού `χες τάξει φως μου,
θυμήθηκε η ψυχή μου
κι αναστέναξε.

Ένα μικρό καράβι,
με σένα κυβερνήτη,
τώρα για που σαλπάρει
κι ερήμωσε το σπίτι.
Δε λέω να μην παίξεις,
την τρέλα σου τη σέβομαι,
μα εσύ το παρακάνεις
και παιδεύομαι.