Πείσμα δεν ήτανε, δεν ήτανε θυμός,
τί κλαις λοιπόν, τι κλαις λοιπόν,
ο μόνος δρόμος ήτανε ο χωρισμός,
αυτός ο θάνατος των ζωντανών.

Θα σ’ αγαπώ από μακριά,
με χίλιους τρόπους, χίλιες φορές,
κρυμμένος ήλιος στη σκιά,
θα ζω τις πίκρες σου και τις χαρές,
πάντα θα σ’ αγαπώ όλο και πιο βαθιά,
μα δε θα σου το πω, θα σ’ αγαπώ από μακριά,
πάντα θα σ’ αγαπώ όλο και πιο βαθιά,
μα δε θα σου το πω, θα σ’ αγαπώ από μακριά.

Πείσμα δεν ήτανε, δεν ήτανε θυμός
κι άδικα κλαις, άδικα κλαις,
μπροστά μας άνοιξε ατέλειωτος γκρεμός
κι οι δρόμοι χώρισαν, πάρ’ όποιον θες.

Θα σ’ αγαπώ από μακριά,
με χίλιους τρόπους, χίλιες φορές,
κρυμμένος ήλιος στη σκιά,
θα ζω τις πίκρες σου και τις χαρές,
πάντα θα σ’ αγαπώ όλο και πιο βαθιά,
μα δε θα σου το πω, θα σ’ αγαπώ από μακριά,
πάντα θα σ’ αγαπώ όλο και πιο βαθιά,
μα δε θα σου το πω, θα σ’ αγαπώ από μακριά.

Πάντα θα σ’ αγαπώ...