Μάνα, σαν με γέννησες,
τη ζωή μου γέμισες
μ’ εκείνη μόνο τη στιγμή,
που θα `ρχότανε κοντά μου,
θα `πεφτε στην αγκαλιά μου
για να το σκάσει την αυγή.

Κάλλιο να `χες πιει φαρμάκι
κι από κάμα σκοτωθεί,
παρά να `κανες παιδάκι
άντρα για να πληγωθεί.

Μοίρα δεν μ’ αρώτησες,
μ’ έφερες, μ’ αρρώστησες,
την πόρτα είχες ανοιχτή
κι αφού πήρε τα φιλιά μου
κι έκλεψε τα όνειρά μου,
εσύ την έδιωξες κι αυτή.

Σαν παιδάκι γερασμένο
μ’ άφησες μέσ’ στη ζωή,
σαν πουλί βαλσαμωμένο,
μου `χεις κάνει την ψυχή.