Ξέρω, τώρα ξέρω
πως φταίω για όλα εγώ
κι όσο κι αν πληρώσω,
πάλι λίγο θα είναι κι αυτό,
γιατί, ενώ, να `μαι πλάι σου, μπορούσα,
αδιαφορούσα, αδιαφορούσα.

Κι ολο σ’ έχανα, σ’ έχανα, σ’ έχανα
και το έβλεπα κάθε στιγμή
κι όπως σ’ έχανα, σ’ έχανα,
έχανα, έχανα κάθε κουράγιο, γιατί,
όπως σ’ έχανα, σ’ έχανα,
έχανα, έχανα τη ζωή.

Τώρα, ξέρω τώρα,
πόσο αδύναμα είχα φερθεί,
όμως, είναι νόμος,
να πονάμε για ό,τι έχει χαθεί
κι ενώ το `ξερα, το `ξερα
πόσο θα μετανιώσω, θα μετανιώσω.

Κι ολο σ’ έχανα, σ’ έχανα, σ’ έχανα
και το έβλεπα κάθε στιγμή
κι όπως σ’ έχανα, σ’ έχανα,
έχανα, έχανα κάθε κουράγιο, γιατί,
όπως σ’ έχανα, σ’ έχανα,
έχανα, έχανα τη ζωή.

Κι όπως σ’ έχανα, σ’ έχανα,
έχανα, έχανα κάθε κουράγιο, γιατί,
όπως σ’ έχανα, σ’ έχανα,
έχανα, έχανα τη ζωή.