Η μάνα μου με φώναζε.... Σιωπή...
γιατί είχα κρεμασμένο απ τ’ αυτί...
Ένα φεγγάρι που σβήνε... κι ένα Λιοντάρι που πίνε...
Μέσα απ τα δάχτυλα μου....τη Ζωή...

Και φόραγα μια κόκκινη ποδιά
και έραβα στους ώμους μου φτερά
την ώρα που θα πέταγα τις λύπες μου να πέταγα
πάνω στου κόσμου...φως μου τα κλειδιά....

Και μάζευα τ’ αστέρια μου απ τ’ ουρανού τα φύκια
και έλεγα πως θα `ρθει μια βραδιά
που μες στο φως θα λάμπουνε ξανά τα σκουλαρίκια
που φόρεσα στον κόσμο μια φορά.... (2)

Οι φίλοι μου με φώναζαν... Ζωή....
Γιατί κρεμούσα θάλασσες στ’ αυτί
και έπινα τα κύματα και άνοιγα τα βήματα
μακριά να τρέξω κάποια Κυριακή.

Και τα φτερά μου στόλιζα με φως
να φέγγει στην καρδιά μου ουρανός
και να μετρώ τα σύννεφα και τ’ ανοιγμένα σύνορα
να `χει για μένα πάντα ο Θεός.

Και μάζευα τ’ αστέρια μου απ τ’ ουρανού τα φύκια
και έλεγα πως θα `ρθει μια βραδιά
που μες στο φως θα λάμπουνε ξανά τα σκουλαρίκια
που φόρεσα στον κόσμο μια φορά.... (2)