Κάθεσαι μόνο και τρομάζεις τα πουλιά
Και όλα εκείνα που ζητάν κοντά να ρθούνε
Γελάς και κλέβεις απ τα σύννεφα μαγιά
Να φτιάξεις όμορφες φωλιές να μη φοβούνται.

Σε μια ασχήμια σε κλειδώσαν μοναχό
Και ούτε δάκρυα δε σου δώσανε για να `χεις
πνίγεις τον πόνο σου και κάθεσαι βουβό
Να σε κοιτάζουν όσα φεύγοντας περνάνε.

Κανείς δε ρώτησε αν θέλεις συντροφιά
Τα κρύα βράδια που το χιόνι σε πληγώνει
Και στέκει μάταια η αχυρένια σου καρδιά
Μήπως το φόβο απαρνηθεί κάποιο αηδόνι.

Μια μέρα άνοιξε ο ουρανός για να σε δει
Είχαν περάσει μέρες, μήνες και ίσως χρόνια
Μόνο τα ξύλα σου στεκόντουσαν στη γη
Και γύρω έλιωνε η άνοιξη τα χιόνια.