Κλειδώνω στα χείλη σιωπές και στα μάτια μου δάκρυα
Τριγύρω μου χίλιες φωνές και αισθήματα αδιάφορα
Μου μάθαν πως πρέπει να ζω σε μια άδεια ψευδαίσθηση
Παλεύω για ν’ αντισταθώ στης ψυχής την παραίτηση.

Σαν γίνεσαι 17 το εγώ σου κλονίζετε
Σου λεν τι να κάνεις σωστά, πως το μέλλον σου χτίζεται
Στα 20 όταν πηδάς στο παιχνίδι σε χώνουνε
Δεν έμαθες ν’ αντιμιλάς γιατί ακόμα πληρώνεσαι.

Σε πέταξαν σε μια σχολή που ο μπαμπάς σου επέλεξε
Σου είπαν πως είναι καλή επειδή είσαι ότι φαίνεσαι
Πως γρήγορα θα χεις δουλειά στα γραφεία τα μίζερα
Και αν θέλεις να είσαι σωστός να γελάς σαν σε βρίζουν.

Τελειώνεις με 9 τη σχολή μα μπορούσες καλύτερα
Σου λεν πως μονάχα με αυτό θα `σαι πάντα ένα τίποτα
Σε στέλνουν να πάρεις χαρτιά να γεμίσουν οι τοίχοι σου
Και όλοι γεμίζουν χαρά με την άμοιρη τύχη σου.

Ξυπνάς και χεις δύο παιδιά και ένα αμάξι που είναι άντετο
Το σπίτι σου πάντα κλειστό, το φαί σου είναι άνοστο
Με κάρτες πληρώνεις και συ για να δείξεις πως χαίρεσαι
Ρωτάς που θα βρεις τη ζωή μα σου λένε πως έκλεισε.

Οι γέροι σου χάθηκαν πια μα εσύ είσαι περήφανος
Που σ’ έκαναν όλα αυτά για να μοιάζεις ανίκητος
Τα φώτα όταν σβήνουν μιλάς με τ’ αγόρι που ξέχασες
Ρωτάς το πρωί τα παιδιά τι βαθμούς θα σου φέρουνε.