Λίγα είναι εκείνα που κρατούν
πολλά είναι που μισεύουν
κι εμένα την καρδούλα μου
αγάπες την κουρσεύουν.

Στεριά ποτέ δεν πάτησα
δεν μύρισα το χώμα
μ’ άγριο καιρό σαλπάρησα
κι ήλιο δεν είδα ακόμα.

Μες του μυαλού τις θάλασσες
και στου καημού τ’ αμπάρια
μείναν μονάχος θησαυρός
τα δυο σου μαύρα μάτια.

Σαν φυλαχτό τα κράτησα
κανείς μη μου τα πάρει
και γίνει η μέρα σκοτεινή
και σβήσει το φεγγάρι.

Ταξιδευτής της θάλασσας
και πειρατής του ονείρου
που μ’ οδηγά το άκουσμα
ενος παλιού ψιθύρου.

Της θάλασσας της μάγισσας
που χρόνια μ’ έχει δέσει
με ξόρκια στο κατάρτι της
και μ’ έχει παγιδέψει.