Ένα μαχαίρι κοφτερό μην το `χεις φυλαγμένο
μια ιστορία θα σου πω για `να καταραμένο
ο νους του ανθρώπου μάτια μου, δεν ξέρεις τι παθαίνει
και αν θολώσει μια φορά, στο στήθος του το φέρνει.

Το παλληκάρι ο Κωσταντής, το αρνήθει η κοπελιά του
μ’ ένα μαχαίρι κοφτερό έκοψε τα φτερά του
από αγάπη δίκοπη, από μεγάλα πάθη
ο νους του εσκοτείνιασε, αμέτρητα τα λάθη.

Στην κοπελιά να εκδικηθούν για `κείνο που συνέβη
καθάρισαν και έστειλαν το κοφτερό μαχαίρι
με τύψεις να γεμίσουνε της κοπελιάς τη σκέψη
που πρόδωσε τον Κωσταντή, απάνω της να στρέψει.

Πριν ξημερώσει έφυγε κρυφά απ’ το χωριό της
μες στην παραφροσύνη της πήρε το διάβολό της
με το μαχαίρι συντροφιά, κλαίει το ριζικό της
μακριά από `κει δραπέτευσε να βρει τον εαυτό της.

Χρόνια πολλά επέρασαν, ησύχασε η κόρη
εκεί μακριά στην ξενιτιά, εκεί στην ξένη πόλη
τον Κωσταντή εξέχασε, έκανε τη ζωή της
με άλλονε παντρεύτηκε, που είχε στην ψυχή της.

Μια μέρα μέρα σκοτεινή έπιασε τον καλό της
με άλλη στο κρεβάτι της, εκεί στο σπιτικό της
ο νους της εσκοτείνιασε, θυμήθη το μαχαίρι
που στο σεντούκι έκρυβε και τ’ άρπαξε στο χέρι.

Εμαύρισε ο ουρανός, εμαύρισε η καρδιά της
σκοτείνιασε το χρώμα της, έβαλε τα καλά της
στο θάνατο πορεύτηκε, το αίμα της κυλάει
λιποταξία της ζωής, τον Κωσταντή ζητάει.