Σαν τον κομήτη του Χάλεϋ
μια φορά στα εβδομήντα χρόνια
χτυπάει μες το κεφάλι
κι εκρήγνυται η αγάπη σα βόμβα.

Σπάει η καρδιά, όμως χαλάλι,
δεν είχα δει πιο ωραία εικόνα..
Λύγισα κι είμαι στο χώμα,
δεν είμαι δα κι από ατσάλι..

Ταξίδεψα στην τροχιά σου,
είδα τον κόσμο ωραίο και τ’ άστρα
να λάμπουν μες τη ματιά σου·
βάδισα πάνω σε κύματα άσπρα.

Τώρα έχω μια τρύπια απόχη
να πιάνω φύρα, να πιάνω αέρα
όποτε βλέπω εκεί πέρα
έναν κομήτη να βουτά σα λόγχη.

Στέκομαι για να πετάξω
με τα σπασμένα φτερά μου
μα δεν μπορώ να σε φτάσω..
Χτύπα με, λέω, άλλη μια στην καρδιά μου.