Όλα στη θέση τους διαμάντια και ρουμπίνια
ό,τι ονειρεύτηκες παντρεύτηκες θαρρώ
μα δίχως δέντρο πώς να κόψεις μανταρίνια
χωρίς βροχή πώς ν’ αγαπήσεις το νερό.

Όλα τα κάστρα σου στη θέση τους για χρόνια
ψηλά-ψηλά όπως τα είχες φανταστεί
μα το οξυγόνο πώς να φτάσει στα πνευμόνια
όταν για πάντα λείπεις από τη γιορτή.

Ό,τι γυαλίζει τα βράδια τρίζει
σαν κουρασμένο φορτηγό στην εθνική
γιατί δεν έχει καρδιά ν’ αντέχει
ό,τι αγάπησες δεν είναι πια εκεί.

Χρυσά σπαθιά κλεμμένα λάφυρα μιας μάχης
που δεν πολέμησες κι ας κέρδισες πολλά
αγκάλιασε τα να πιστέψεις ότι τα'χεις
αγάπησε τα κι ας μην είναι αληθινά.


Όλα στη θέση τους διαμάντια και ρουμπίνια
ό,τι ονειρεύτηκες παντρεύτηκες θαρρώ
μα δίχως δέντρο πώς να κόψεις μανταρίνια
χωρίς βροχή πώς ν’ αγαπήσεις το νερό.

Ό,τι γυαλίζει τα βράδια τρίζει
σαν κουρασμένο φορτηγό στην εθνική
γιατί δεν έχει καρδιά ν’ αντέχει
ό,τι αγάπησες δεν είναι πια εκεί.