Στον έρωτα νωρίς αναφανδόν
κινδύνεψα κι εγώ να γίνω Δον.

Με μια μικρή βασίλισσα του Νείλου
μαθήτευσα στο ερώτημα του φύλου.

Οι νύχτες τότε έκαιγαν σαν φως
στα μάτια της με το δικό μου φως.

Σε ποια φωλιά συζυγική να κλαίει
σπουδάζουντας του άλμπουμ της τα κλέη;

Η Γιάννα, η Ελένη κι η Διδώ
με κάτι απ’ το καβαφικό «διδώ»

τις νύχτες μου σκορπούσαν στην κοιλιά τους,
ευλογημένο νάναι τ’ όνομά τους.

Γυναίκες που μας έφεραν στο αμήν
η μέλλουσα, η τέως και η νυν.

Στην πέμπτη της ζωής δεκαετία
κι αναζητώ ακόμα την αιτία.

Ν’ αρχίσω ν’ αφηγούμαι αυτό που είμαι
αυτό που δε θα φαίνεται όταν κείμαι

ενθάδε ή, ποιος ξέρει, κάπου αλλού;
Καθρέφτισμα του απέραντου νερού.

Τώρα με λίγο γκρίζο στους κροτάφους
με καταθέσεις όψεως στους τάφους,

με λίγο φως από τα περασμένα,
με εικόνες από σένα κι από μένα,

είτε ανάβω άυλος προς τ’ άστρα
είτε κατ’ οίκον φθίνω στη θερμάστρα.

Τα πάθη μου θα κάνω καθεστώς
νάμαι στον Κάτω Κόσμο αρεστός.