Είναι κάποιες στιγμές
που βαθιά μου ανατέλλει
ένα μαύρο φεγγάρι
και μου δείχνει πως θέλει
ουρανό να υπάρχει
αφού μαύρο δεν το θέλει
κανείς

Σ’ ένα κύκλο από φλόγες
με ψηλά το κεφάλι
ένας λύκος ουρλιάζει
και σωπαίνει και πάλι
μα η ανάσα του μένει
να αιωρείται στο κενό
της σιγής

Η νύχτα αυτή δεν έχει μονοπάτια
το ξέρω υπάρχει μόνο η καρδιά μου
σφραγίζουν απ’ το βάρος τους τα μάτια
κανένας δε θα δει τα δάκριά μου

Είναι κάποιες στιγμές
που ο ουρανός μου ξανοίγει
σαν αρχαίο πηγάδι
και με σβήνουν τα ρίγη
νιώθω κάποιος με ψάχνει
σαν σκοπό της δικής του
φυγής

Μια ματιά που πλανιέται
και για μένα κοιτάζει
θρηνωδία του ανέμου
ή κεράκι που στάζει
μα η ανάσα μου μένει
να αιωρείται στο κενό
της σιγής