Σα φυλακή
το βλέμμα σου με στέριωσε
σαν την ομίχλη και δεν ξέρω
που να πάω
του χωρισμού
το δίχτυ πια μεγάλωσε
σαν το απέραντο γαλάζιο
του πελάγου

Φεύγεις κι εσύ
μια νότα δροσερή
σαν την αυγή
που χάιδεψε τα μάτια μου
να `σουν εσύ
μια λέξη φλογερή
σαν τη βροχή
που γέμισε τα χνάρια μου

Με μια ψυχή
πατρίδα που την ξέχασα
σαν το χωράφι που δε σπέρνω
να φυτρώσει
ν’ αναστηθεί
η μέρα που σε γνώρισα
μήπως τα μάτια σου βουρκώσουν
και με νιώσεις