Κανενός δε σκίζεται η καρδιά
Μόνο η δικιά μου
κλαίει τα παιδιά που βρήκαν μνήμα της αρμύρας
και της άμμου

Κανενός δεν τραγουδάει η φωνή
Μόνο η φωνή μου
γίνεται ο άστεγος κι η πόλη σε μια χώρα
της ερήμου

Κανενός δε σκίζεται η καρδιά
μόνο η δικιά μου
βλέπει το δίκιο του ληστή και του φυγά
Μόνο η καρδιά μου

Κανενός δεν ξεσηκώνεται η ψυχή
μα το σκυλί μου
το λέω Τσε
κι Άρη φωνάζω το υπέρβαρο γατί μου

“Και ουδείς γογγύζει: κανενός δε σκίζεται η καρδιά. Μόνο η
νυχτερινή μας σιωπή, όταν κατευθυνόμαστε στα τέσσερα προς
τις πυρές που κάποιος, σε ώρα μυστηριώδη και με στόχο
ακατανόητο, έχει ανάψει για μας.” *

Κι όταν χορτάτος κουκουλώνομαι ζεστά
μες στη χλιδή μου
κανενός δε σκίζεται η καρδιά
ούτε η δική μου