Πήρε η μπόρα του χειμώνα
τα όνειρά μας τα τρελά
και τα πουλιά πετάνε μόνα
κι έχουν σπασμένα τα φτερά.

Χτύπα, καρδιά μου, μη σταματάς
και μην ακούς, και μην ακούς κανένα,
αυτά τα μάτια, τα μάτια π’ αγαπάς,
άδικα κλαίν’ και θα πονούν για `σένα.

Χτύπα, καρδιά μου, όσο μπορείς,
θα `ρθει κι η ώρα να χαρείς,
αυτά τα μάτια, τα μάτια π’ αγαπάς,
θα ξαναβρείς.

Χτύπα, καρδιά μου...