Βαδίζω μαζί σου σε ζωγράφων αυλή
όμως το νιώθω ότι θέλεις να φύγω
κι αν βρίσκομαι μόνος σε μια ξένη γης
συνήθισα να είμαι μόνος

Ποδήλατα οι σκέψεις δίχως φρένα κι αυτές
πηγαίνουμε πάντα άκρη στην άκρη
για να συναντήσουν βραχνούς εραστές
πνοή να τους δώσουν και δάκρυ

...σε μιαν άκρη...

Καράβια μπροστά μου τυφλοί στεναγμοί
βαμμένοι στα γκρι με κοιτάνε
χωρίς να ρωτήσουν πετάνε σχοινί
και πιο μακριά σου με πάνε

Κάτι με σφίγγει θα με λιώσει θαρρώ
όμως μωρό μου πρέπει να φύγω
είν’ ο χορός μου μιας πόρνης χορός
μόνο που αξίζει πιο λίγο

...πιο λίγο...
...είν’ η αγάπη...