Στο καφενείο δούλευε ο Χασάν, καλό παιδί διαμάντι
Τον `ξεραν όλοι στη γειτονιά και από μυαλό ξουράφι
Μια μέρα λέει στο Χασάν ξάφνου τ’ αφεντικό του
Αύριο μην έρθεις, μην έρθεις στη δουλειά
δουλειά για εσέ’ δεν έχω.

Σκυφτός και μόνος έφυγε ο Χασάν γυρνά ο Κωστής και λέει
Βρε αφεντικό τρελάθηκες πια ο έρμος τι σου φταίει
-Είναι από χώρα μακρινή είναι από άλλη φάρα
και ενοχλούνται η χωριανοί σαν μπαίνουν μες στην σάλα.

Βρε αφεντικό ποιο χωριανό, α μήπως λες το Μίχο
αυτό το λαμόγιο φασισταριό που `χει μυαλό στο γύψο.
Ναι αυτόν λέω σώπασε πια και άλλο χαμό μην κάνεις
πρόσεχε γιατί θα βρούμε μπελά άλλο μη το παρακάνεις.

Αν είναι έτσι παραιτούμε και εγώ και την ποδιά πετάει
και αφήνει σύξυλο τ’ αφεντικό προς το Χασάν τραβάει.
Μπορεί να μην έχω ούτε παρά μα εσένα δε σ `αφήνω
έλα μαζί μου λέει στο Χασάν το σπιτικό μου ανοίγω.

Και ξαφνιασμένος γυρνάει ο Χασάν με δάκρυα και λέει
δεν έχω πατρίδα δεν έχω ζωή μόνο καημό που ρέει
είδα να κλέβουν την δικιά μου σοδειά να θάβω την κυρά μου
να καίνε το σπίτι και τα προικιά να πνίγουν να παιδιά μου.