Σ’ αυτό το μπαλκονάκι που βγαίνεις το πρωί
να πέσει να γκρεμίσει μ’ εσένανε μαζί, μ’ εσένανε μαζί.

Χίλιες φορές να πέσεις, κομμάτια να γινείς
να γλίτωνα από σένα, να μη με τυραννείς, να μη με τυραννείς.

Εσύ στο μπαλκονάκι που βγαίνεις και γελάς
και μένα την καρδιά μου φαρμάκια την κερνάς, φαρμάκια την κερνάς.

-Ωωπα!

Αυτή την ομορφιά σου, κυρά μου, να χαρείς
στην κάμαρά σου μέσα να κάτσεις, να κλειστείς, να κάτσεις, να κλειστείς.

Σ’ αυτό το μπαλκονάκι μην ξαναβγαίνεις πια
γιατί όταν σε βλέπω, μου καίεις την καρδιά, μου καίεις την καρδιά.

-Γεια σου Ριτάκι μου!