Λιώνει το φως, άσπρος καπνός μέσα μου απλώνεται
και ο βυθός μαύρος αετός απογειώνεται.
Ο σιωπηλός, ο εαυτός του φόβου αιχμάλωτος,
θέλει φτερά να πάει ψηλά, να νιώσει αθάνατος.

Δε θέλω να φοβάμαι, δε θέλω να φοβάμαι,
δε θέλω να φοβάμαι πια.

Κάποια μέρα θα δεις, θα πετάξω,
ξαφνικά θα τιναχτώ κι απ’ την τρύπα αυτή θα το σκάσω.
Κάποια μέρα θα δεις, θα πετάξω
και πριν ζήσω ή γκρεμιστώ, είμαι ελεύθερος να φωνάξω.

Λιώνω αργά, λιώνω γλυκά στο παραμύθι μου
και στα κρυφά η μοναξιά γλεντάει τη λύπη μου.
Ότι καλό αγγίζω εγώ είναι στα ψέματα,
με το κενό ξαναρχινώ τα παζαρέματα.

Δε θέλω να φοβάμαι, δε θέλω να φοβάμαι,
δε θέλω να φοβάμαι πια.

Κάποια μέρα θα δεις, θα πετάξω,
ξαφνικά θα τιναχτώ κι απ’ την τρύπα αυτή θα το σκάσω.
Κάποια μέρα θα δεις, θα πετάξω
και πριν ζήσω ή γκρεμιστώ, είμαι ελεύθερος να φωνάξω.

Όλα τα πουλιά μες τα κλουβιά λαχταρούν μια μπόρα,
όλοι σαν πουλιά σε σύρματα πατάμε ηλεκτροφόρα.

Κάποια μέρα θα δεις, θα πετάξω,
ξαφνικά θα τιναχτώ κι απ’ την τρύπα αυτή θα το σκάσω.
Κάποια μέρα θα δεις, θα πετάξω
και πριν ζήσω ή γκρεμιστώ, είμαι ελεύθερος να φωνάξω.