Από ζήλεια η μαύρη μοίρα
μου `στησε κρυφά καρτέρι
και μου άρπαξε απ’ τα χέρια
το μονάκριβο μου ταίρι.

Όσο η δροσιά κρατάει
πριν ο ήλιος ανατείλει
τόσο κι η χαρά κρατάει
πάνω στα δικά μου χείλη.

Τα πικρά παράπονα μου
ως τον ουρανό ας φτάσουν
κι όσοι ξέρουν απ’ αγάπη
με τον πόνο μου ας κλάψουν.

Όσο η δροσιά κρατάει
πριν ο ήλιος ανατείλει
τόσο κι η χαρά κρατάει
πάνω στα δικά μου χείλη.

Αχ, την καρδιά μου σκίζει ο πόνος
την πληγή δεν κλείνει ο πόνος.

Όσο η δροσιά κρατάει
πριν ο ήλιος ανατείλει
τόσο κι η χαρά κρατάει
πάνω στα δικά μου χείλη.