Θα πάρω ένα καράβι μεθυσμένο
πάνω απ’ της πόλης
τις ταράτσες θα πετάξω.
Με την καρδιά μου στο κατάρτι
-άγρυπνο μάτι-
στου Γαλαξία τα μπαράκια να σε ψάξω.

Έρχετ’ η μέρα και χαράζει
και συ δεν είσαι πουθενά.
Το μεθυσμένο το καράβι μου αράζει,
μέσα στης κάμαρας τα στάσιμα νερά.

Θα πάρω, ένα καράβι μεθυσμένο
που θα τρεκλίζει
ακυβέρνητο τα βράδια.
Κουρσάροι τ΄άστρα τ΄ουρανού
και φάροι
της μοναξιάς μου θα φωτίζουν τα σκοτάδια.