Ματόκλαδα βρεγμένα με το δάκρυ
που μιας αγάπης οι καημός τα `χει ποτίσει.
Απόκαμα στα ξένα σε μιαν άκρη
να καρτερώ την ώρα πότε θα γυρίσει.

Και μένω μόνη εγώ κι ο πόνος
και καρτερώ και καρτερώ και περιμένω.
Πόσο σε θέλω, πόσο σε θέλω
σε ανασταίνω τις στιγμές που αργοπεθαίνω.

Ματόκλαδα βρεγμένα με το δάκρυ
που μιας αγάπης γυρισμός θα τα στεγνώσει.
Απόκαμα μονάχη σε μιαν άκρη
να καρτερώ την ώρα που θα μας ενώσει.

Και μένω μόνη εγώ κι ο πόνος
και καρτερώ και καρτερώ και περιμένω.
Πόσο σε θέλω, πόσο σε θέλω
σε ανασταίνω τις στιγμές που αργοπεθαίνω.