Έχει η λύπη το σπίτι στην καρδιά
και τα βράδια σε παίρνει αγκαλιά
σε υπνωτίζει κελιά σού χτίζει
κι αν είν’ η πιο αγαπημένη συντροφιά
μάλλον θέλεις τα μάτια σου κλειστά.

Είν’ η πίκρα βαθιά μες στο κορμί
κι είναι δύσκολο να βρεις μια πηγή
να ξεδιψάσεις να πιεις ν’ αγιάσεις
μάλλον ξέρεις απ’ όλους πιο πολύ
τι γουστάρεις και φέρεις μια πληγή.

Είν’ η κόλαση μέσα στο μυαλό
και δε θέλεις να δεις το μυστικό
σ’ όσα πιστεύεις κι όσα λατρεύεις
μάλλον θέση να θες να λες δε φταίω
είν’ ωραία να κάθομαι να κλαίω.