Πέφτει το βράδυ κι ένα φανάρι αναβοσβήνει να προσέχω
πάνε μέρες που δε σ’ έχω.
Μια πινακίδα σαν ηλιαχτίδα όλα σαν όνειρο τα βλέπω
σβήνει το φως και δεν αντέχω
πάνε μέρες, τόσες μέρες που δε σ’ έχω.

Πόσο να αντέξω άλλο μες στην φυλακή σου
αφού η καρδιά και η ψυχή μου είναι δική σου.
Πόσο να αντέξω να μη ζω, πώς να γεμίσω το κενό
να `ξερες πόσο, αχ πόσο σ’ αγαπώ.

Κλαίω, γελάω, παραμιλάω στο πλήθος κρύβομαι και βρίζω
στις γειτονιές μόνος γυρίζω απελπισμένα.
Θέλω εσένα, όλα τριγύρω μου όλα ξένα
σβήνω και ψάχνω να σε βρω
και να σε βγάλω απ’ το μυαλό μου δεν μπορώ.

Πόσο να αντέξω άλλο μες στην φυλακή σου
αφού η καρδιά και η ψυχή μου είναι δική σου.
Πόσο να αντέξω να μη ζω, πώς να γεμίσω το κενό
να `ξερες πόσο, αχ πόσο σ’ αγαπώ.

Μόνο για λίγο να σε δω μετά ας σβήσω, ας χαθώ
να `ξερες πόσο, αχ πόσο σ’ αγαπώ.