Πως ακούω τη φωνή σου σ’ ένα σπίτι αδειανό
πως χτυπάω στο κορμί σου σαν αλλάζω πλευρό.
Πως ανοίγεις την πόρτα τα κλειδιά σου είναι εδώ
πως ανάβεις τα φώτα και τα κλείνω εγώ.

Αφού δεν υπάρχεις, αφού δεν υπάρχεις,
αφού έχεις φύγει και δε θα ξαναρθείς,
αφού δεν υπάρχεις.

Τίποτα δεν είναι ότι δείχνει, τίποτα,
τίποτα δεν είναι όπως ήταν, τίποτα
όλα δε γυρίζουν στο μυαλό μου ύποπτα
σου `δωσα τα πάντα και δεν πήρα τίποτα.

Νίκησες λοιπόν που ζω στην τρέλα, νίκησες
σ’ αγαπάω τόσο όσο με αδίκησες.
Νίκησες γιατί δεν έχω άλλα όνειρα
κι ένα να μου είχε μείνει θα σου το `δινα.

Πως κοιτώ στον καθρέφτη κι είσαι πίσω μου εσύ
όταν όμως γυρίζω μια σκιά και σιωπή.
Πως τα ρούχα σου ψάχνεις όλα λείπουνε πια
άδειασες τη ζωή μου για να μπει η μοναξιά.

Αφού δεν υπάρχεις, αφού δεν υπάρχεις,
αφού έχεις φύγει και δε θα ξαναρθείς,
αφού δεν υπάρχεις.

Τίποτα δεν είναι ότι δείχνει, τίποτα,
τίποτα δεν είναι όπως ήταν, τίποτα
όλα δε γυρίζουν στο μυαλό μου ύποπτα
σου `δωσα τα πάντα και δεν πήρα τίποτα.

Νίκησες λοιπόν που ζω στην τρέλα, νίκησες
σ’ αγαπάω τόσο όσο με αδίκησες.
Νίκησες γιατί δεν έχω άλλα όνειρα
κι ένα να μου είχε μείνει θα σου το `δινα.
Θα σου το `δινα.