Δράκοντα πές την Παναγιά, που `χεις στο σπήλιο μέσα,
να χαμηλώσει δώ σιμά, κρυφά να με λαγιάσει,
που όνειρα βλέπω σκοτεινά, πως ζω σε χώρα χέρσα,
κι ανάβω μόνο δυο κεριά, στην φέξη και στην χάση.

Έχω τον ίσκιο μου αλαφρό και φίλους τα αγκάθια,
αυτά που μείναν στον αφρό και με τρυπάνε ακόμα,
βγάλτα μου σε παρακαλώ, εσύ που `χεις απάθεια,
κάνε και μένα δυνατό, με δυο ψυχές στο σώμα.

Μια, να μην ξέρω ν `αγαπώ και άλλη μια να μάθω,
πότε απ την στράτα αυτή θα βγω, που φτάνω στα τριάντα,
λάγνα τα μάτια που κοιτώ σαν συνειδήσεις πλάθω,
κι ίσως μια μέρα λυτρωθώ, πάψε να λές:''Αγάντα..''.

Δράκοντα λέω μια προσευχή, κάν'τη να πιάσει τόπο,
βαλ'τη φτερούγα σου και σύ και λίγο απ τη φωτιά σου..
Και χάρισμά σου μιαν ευχή, αντίδωρο στον κόπο,
μάγοι, ρηγάδες, χωρικοί, μην εύρουν τη φωλιά σου.