Με ψάχνεις αδιάκοπα στα χείλη που φλογίζουν,
σε φονικές πανσέληνους τα πάθη που ποτίζουν.

Mε ψάχνεις και στα όνειρα, στων άστρων τα ζωάκια,
μέσα στην άθικτη ομορφιά που κρύβεις στα στιχάκια.

Mε ψάχνεις στ’ αδιέξοδα της μνήμης τα πλοκάμια
και στα ανατολίτικα τα ερωτικά μακάμια.

Με βρίσκεις όταν μου ζητάς να γίνω καλοκαίρι
κι εγώ μεταμορφώνομαι και σου κρατάω το χέρι.

Mε βρίσκεις στα μικρά λευκά της Οίας σκαλοπάτια,
στις συμπληγάδες αγκαλιές και στου κορμιού τ’ αλάτια.

Mε βρίσκεις στο απόβραδο όταν το φως φιλτράρει,
στις ξάγρυπνες τις ηδονές. μεγάλη τους η χάρη!

Το ίδιο λάθος έμαθες κάθε φορά να κάνεις.
σε φαύλο κύκλο έκκεντρο με βρίσκεις και με χάνεις.

Γιατί, αν δεν κατάλαβες μικρέ μου απορημένε,
αυτήν που πάντα αγαπάς δεν ξέρεις πως τη λένε.