Κάποτε μ’ έλεγες φεγγάρι
μες στον δικό σου ουρανό
τώρα το δρόμο έχεις πάρει
και φεύγεις όσο κι αν πονώ
Λόγια μου έλεγες αγάπης
κι ήταν δική μου όλη η γη
τώρα φωτιά γιατί ανάβεις
γιατί μου γίνεσαι πληγή

Έρωτας ήσουνα κι έγινες δάκρυ
έχεις χαθεί κι η μοναξιά δεν έχει άκρη
Έρωτας ήσουνα κι είσαι η πληγή μου
σαν ήλιος κρύφτηκες και πήρες τη ζωή μου

Κάποτε μέτραγα στ’ αστέρια
όσα μου είπες σ’ αγαπώ
έφυγες και στα δυο μου χέρια
τις νύχτες πια δε σε κρατώ
Κάποτε μ’ έλεγες ψυχή σου
και μακριά μου πως δεν ζεις
κι εγώ σου έλεγα θυμήσου
λόγια μεγάλα να μην πεις