Βγαίνω στη σκηνή και βλέπω τα όνειρά μου κυκλικά
και μορφές που μου θυμίζουν σχήματα Κυκλαδικά.

Ίσκιος πρωινός, μαχαίρι, μες στους ιερούς πυλώνες.
να λευκαίνει, ν’ αγιάζει τις παντοτινές κολόνες.

Κάποιοι αθάνατοι παππούδες, με διάθεση αμβλεία,
για το παρελθόν μιλάνε.
και πιο κει στην παραλία ασημένιοι Ποσειδώνες,
με καμάκια κατά πάνω,
για τα στήθη που προβάλλουν
και βουλιάζουνε στην άμμο.

Μα το παρελθόν μου βγαίνει, με στριμώχνει και με δένει,
δε μπορώ να ξεγλιστρήσω και το σήμερα να ζήσω.
Είν’ αυτό που ζωγραφίζει τη δικιά μου αθανασία,
είν’ αυτό που φαλκιδεύει των στιγμών την αφθαρσία.

Κολυμπώντας προς τη δύση, το αίμα του ο ήλιος δίνει
κι όλα γύρω κοκκινίζουν και η μέρα καθαρίζει.
σαν εκδίκηση για κάποια ξεχασμένη αμαρτία,
σα σφαγμέν’ αρνιά για Πάσχα, σαν πανάρχαια θυσία.

Σαββατόβραδο στη Νάξο κι από μέσα μοναχή,
μ’ ένα πόνο αρμενίζω μες στων άστρων τη βροχή.