Όταν τρυπάει η σιωπή και μπαίνει μες στη φλέβα
όταν ο άνεμος φυσά κι ανοίγουν τα φτερά μας
μπαίνουμε μες στη δίνη μας στη σκοτεινή πλευρά μας
μαζί βουτάμε στα στενά κρυφά περάσματά μας.

Θέλω ν’ ακούσεις καθαρά
αυτά που δε σου λέω
ν’ αφουγκραστείς, να ταραχτείς,
να έρθεις, να με νιώσεις
μη μου ζητάς απανεμιά,
μη μου ζητάς απάγγιο
είμαι ανήμερο φιλί,
πέφτω, γελάω, κλαίω.

Τα χέρια μας που σκάβουνε βαθιά μέσα στο χώμα
γίνανε βράχια και κουπιά στις θάλασσες να βγούνε
λυγίσανε τα γόνατα, κομμένη η ανάσα
γέμισε ο κόσμος με σκιές, μα εμείς ακόμα ζούμε.