Άκουγα χτες από ένα πιάνο μια μελωδία μαγική
κι ο νους ταξίδεψε στον Μάνο σαν να ταν δίπλα μου εκεί.
Οι νότες του σαν περιστέρια φτερούγιζαν στην γειτονιά μας
και κουβαλούσανε στ’ αστέρια τους έρωτες και τα όνειρα μας.

Είχε έναν τρόπο η ψυχή του να ντύνει κάθε του τραγούδι
κι έμοιαζε τόσο η μουσική του σαν άρωμα από λουλούδι.
Οι νότες του σαν ηλιαχτίδες στην καταχνιά και στα σκοτάδια
γέμιζαν τις καρδιές μ’ ελπίδες και με αισιοδοξία τα βράδια.

Τώρα μου μένει μόνο αγάπη να νιώθω πια για σένα Μάνο
για τα ανθρώπινα τα πάθη που έφτιαχνες μελωδίες στο πιάνο.