Στην καρδιά μου η ερημιά μονάζει νύχτα μέρα
γράφω με λόγια απλά σ’ ένα χαρτί ληγμένα..
κάθε ξημέρωμα θαρρείς πως κάτι θα αλλάξει
κάτι απ’ το χέρι απρόσμενο θα `ρθει και θα μ’ αρπάξει.

Στα μονοπάτια μ’ έσπρωχναν σκιές όμως δεν έπεσα
μον’ ένοιωσα πως γλίστρησαν της νιότης μου τα χρόνια
τα δύσκολα τα άντεξα περπάτησα στα χιόνια
κι έφτασα πια να μη ζητώ του ξένου τη συμπόνια.

Παίρνω φευγάτες διαδρομές που δεν υπάρχει τέλος
κάπου θα βρω μιας όασης ένα απάγκιο μέρος
εκεί που δε θα ψάχνω πια να βρω άκυρες λύσεις
που δε θα αγοράζονται ψεύτικες συνειδήσεις.