Σαν παλιό αραποσίτι,
αχ! παλιό μου σπίτι,
με έπαιρνες στην αγκαλιά σου
και με γλύκαινες.
Τώρα στα παράθυρά σου
κλαίει η συμφορά σου
και στα πέτρινα σκαλιά σου
στέκουν λύκαινες.

Πότε θα `ρθει ένας καιρός...
να κόψω τα άγρια χόρτα
και να αρχινίσει ένας χορός
μπρός στην κλειστή σου πόρτα.(και να αρχινίσει...πόρτα δις)

Τώρα κάθε που νυχτώνει
η αυλή ματώνει
και ο κουβάς απ’ το πηγάδι
βγάζει δάκρυα.
Και ο χάρος με τουφέκι
με κοιτάει και στέκει
τυλιγμένος σε μιαν άκρη
και από μακριά.