Καλικαντζάροι άρχοντες μπήκανε στα κουβέλια,
τις μέλλισσες ξαπόστειλαν και χύσανε τα μέλια.
Ο τόπος σφήκες γέμισε κι έντομα ξιπασμένα
μ’ αστραφτερά φορέματα και με φτιασίδια ξένα.

Τον απήγανο ψάχνω να βρω,
να ξορκίσω τις διάβες που στήσαν χορό.
Κι όλα στάχτη θα γίνουν με μιάς
στο δικό μου χορό, το χορό της φωτιάς.

Φώτα, λουλούδια και βρισιές στολίζουνε τις νύχτες,
άδεια κρανία, άδειες ψυχές, σαν αδειανές κερύθρες.
Μύγες μετά πλακώσανε γεμισ’ ο κόσμος σκόνη
για να γυρίσει ο τροχός θέλει πολύ ακόμη.