Στήν χῶραν π’ ἀναγιώθηκα
τζαί `κόμα ἀναγιώννουμουν
τζί ἄρτζεψα νάκκον νά λαχτῶ
τότες ἐξηφοήθηκα
τά ζωδκια τζ’ ἐν ἐχώννουμουν
τζ’ ἐξέβηκα νά δκιανεφτῶ.

Σέ μίαν ποταμοδκιάβασην
μίαν λυερήν ἐσσιάστηκα
νεῖεν καεῖ ἡ σταλαμή!
οὖλα τ’ ἀρνίν εἰς τόν τσοκκόν
ὁ ἄχαρος ἐπιάστηκα
ἀντᾶν πιαστεῖ μες στήν νομήν.

Ἀντᾶν μέ εἶδεν ἔφεξεν
τζί ὁ νοῦς μου ἐφεντζιάστηκεν
τζ’ ἐφάνην κόσμος φωτερός.
Ἀντᾶν μου χαμογέλασεν
παράδεισος ἐπλάστηκεν
ὀμπρός μου τζ’ ἔμεινα ξερός.

Εὐτύς το πᾶς μου ἔχασα
τόν κόσμον ἐλησμόνησα
τζ'ἔμεινα χάσκοντα βριχτός•
εἶπεν μου: «ἔλα κλούθα μου»
τζαί πού καρκιᾶς ἐπόνησα
τζ’ ἐκλούθησά της ὁ χαντός.

Λαόνια, κάμπους τζαί βουνά
ἀντάμα ἐδκιαβήκαμεν
γεμάτ’ ἀθθούς τζί ἀγκαθθερά
ἡ στράτα δέν ἐτέλειωννεν
τζαί δέν ἐποσταθήκαμεν
ἤτουν γιά λλόου μᾶς χαρά.


Ἔτρεμεν μέν τζαί χάσει μέ
τζ’ ἔτρεμα μέν τζαί χάσω τήν
τζαί μέν τῆς πῶ τζαί μέν μου πεῖ
ἐδίψουν τήν ἐκαύκουμουν
τζ’ ἔτρεμα μέν τζαί πιάσω τήν
τζαί γίνουμεν τζ’ οἱ δκυο στραπή.

Ὕστερα σγοιαν παράδεισον
ἕναν βουνόν ἐφτάσαμεν
ἴσια μέ τά’ ψή οὐρανοῦ
τζαί πάνω τζεῖ ἐκλάψαμεν
ἀντάμα τζ’ ἐγελάσαμεν
μέσα στούς μούσκους τοῦ βουνοῦ.

Λαλεῖ μ’ ἄν εἶσαι περκάλλος
τωρά πιον μεῖνε δίχως μου
ἄν σου ἀρέσκ’ ἔτσι ζωή
τζαί ξαπολᾶ `ναν χάχχανον
ἴσια `νωσα το στῆθος μου
πῶς ἀλλονάκκον νά ραεῖ.

Εἶπεν τζ’ ἐγίνην ἄφαντη
εὐτύς π’ ὀμπρός μό’ χάθηκεν
σγοιαν ἄνεμος περαστικός•
ἐράην ἡ καρτούλλα μου
εὐτύς ὁ νοῦς μό’ στάθηκεν
τζ’ εἶμαι πού τότες ξηστηκός.

Οἱ πλῆξες πού μέ τρώασιν
ἀκόμα `ν’ ἀφανέρωτες
τζ’ εἰς τα πουλιά πού τζηλαδοῦν
ἔσει πού τότες ὅπου δῶ
τές ἀνεράδες τρέμω τές
τζαί πογυρίζω μέν μέ δοῦν.