Σώπασε η πόλη μεθυσμένη και νωθρή
κι'εσύ παλεύεις τον Μορφέα ν'αγκαλιάσεις.
Βαριά τα βλεφαρά σου σκιάζουν τη μορφή
μέσα απ την νύχτα πια στη μερα να περάσεις.

Σαν άσπρη ανεμη τριγυρνουν οι εμονές
μα ακόμα είναι ευτυχώς καλοκαιράκι
αχ πως αλλάζουν πως περνούν οι εποχές
άσπρες σελίδες που τις παίρνει το αεράκι.

Αχρωμα τα όνειρα κυλάνε στο μυαλό
να ξεχαστείς τον χρόνο να γελάσεις
έφτασες και πάλι να μετράς ως το εκατό
μα χίλια κύματα θα πρέπει να περάσεις.


Και εγω ανύμπορη εδω να σε κοιτώ
μια άδεια σελίδα που έχει μονο μια τελεία
σαν μαυροπίνακας σε ένα κλειστο σχολειό
δίχως σφουγγάρι δίχως άσπρη κιμωλία.