Βασιλίς της Μεσογείου εις μακράν σειράν αιώνων,
τα δεσμά και την δουλείαν εδοκίμασες πολλών,
ήρπαζον αλλεπαλλήλως τον βασιλικόν σου θρόνον,
ως δρυς άκαμπτος υπέστης ρεύμ’ αγρίων θυελλών.

Άλλοτε το έδαφός σου, μετά του Αδώνιδός της,
περιήρχετο γυμνόπους η ωραία σου θεά,
κι εις τους μυροβόλους κήπους παίζων ο μικρός υιός της,
με τας χρυσαλλίδας ήτο η λαμπρά του παιδιά.

Ήρπασαν τους θησαυρούς σου, σε εγύμνωσαν οι ξένοι,
ως ακρίδος σμήνη κήπον, κήπον πλούσιον θεάς,
η καρδία σου πλην, μήτερ, άθικτος ως ήτο μένει,
ως αμίαντος κατόπιν φοβεράς πυρκαϊάς.

Και εις δόξαν, και εις πλούτον όν απέδιδεν η γη σου,
ήτο άλλοτε μεγάλον τ’ όνομά σου το γλυκύ,
και εξέπληξαν την Ρώμην οι μεγάλοι θησαυροί σου,
ούς ο Κάτων αφαρπάσας μετεκόμισεν εκεί.

Ο Αντώνιος υπάρξας κύριός σου και δεσπότης
ήτο ευτυχής, κι εσβήνναν αι ημέραι του χρυσαί,
πλην πεσών της Κλεοπάτρας εκ του κάλλους της δεσμώτης,
τῃ προσέφερε συγχρόνως την καρδίαν του και σε.
Διετέλεσες ως δούλη υπό Γάλλον βασιλέα
και δεσπότην τρεις αιώνας κι εκ των Λουζινιανών
ούσα η Αικατερίνη του Κορνάρου τελευταία,
σου ητοίμασε στο μέλλον νέον στάδιον δεινών.

Κι εις του Αποστόλου Μάρκου τον ναόν εις Βενετίαν,
άκουσα και μετά λύπης, εντός δίσκου αργυρού,
σε προσέφερε, πατρίς μου, δώρον εις την Γερουσίαν,
δίκην λίαν πολυτίμου και μεγάλου θησαυρού.

Φημισθείσα παρ’ Εβραίου εις τον μέγαν κύριόν του,
τον Σουλτάν Σελίμην αίφνης τῳ κατέστης ποθεινή,
κι ένευσε, και ο στρατός του σ’ έθεσε προ των ποδών του,
αιματόφυρτον, δεσμίαν, δούλην και γονυκλινή.

Έκτοτε της τυραννίας υποφέρουσα τον πόνον,
τας ημέρας σου διήλθες κλαυθμηράς και σκοτεινάς,
έως ότου ανατείλας εκ του βάθους των αιώνων,
καθώς πρώτα εις την χώραν της πανσόφου Αθηνάς.

Ευγνωμόνει, ω πατρίς μου, την θεάν Ελευθερίαν,
ήτις σ’ άνοιξε τα χείλη τα από πολλού κλειστά,
κι έδειξες διά κραυγής σου ποίαν έκρυπτες καρδίαν,
ως διά φλογός η Αίτνα τα εντός της παριστά.