Στην χώραν π’ αναγιώθηκα
τζ̌αι `κόμα αναγιώννουμουν
τζ̌ ’ άρτζ̌εψα νάκκον να λαχτώ,
τότες εξηφοήθηκα
τα ζωδκια τζ̌ ’ `εν εχώννουμουν,
τζ̌ ’ εξέβηκα να δκιανευτώ.

Σε μιαν ποταμοδκιάβασην
μιαν λυερήν εσ̌σ̌ιάστηκα,
νείεν καεί η σταλαμή!
Ούλα τ’ αρνίν εις τον τσοκκόν
ο άχαρος επκιάστηκα,
αντάν πκιαστεί μες στην νομήν.

Αντάν με είδεν έφεξεν,
τζ̌ ’ ο νους μου εφεντζ̌ιάστηκεν,
τζ̌ ’ εφάνην κόσμος φωτερός.
Αντάν μου `χαμογέλασεν,
παράδεισος επλάστηκεν
ομπρός μου, τζ̌ ’ έμεινα ξερός.

Ευτύς το πας μου έχασα,
τον κόσμον ελησμόνησα
τζ̌ ’ έμεινα χάσκοντα βριχτός.
Είπεν μου: « Έλα, κλούθα μου»·
τζ̌αι `πού καρκιάς επόνησα,
τζ̌ ’ εκλούθησά της ο χαντός.

Λαόνια, κάμπους τζ̌αι βουνά
αντάμα εδκιαβήκαμεν,
γεμάτ’ αθθούς τζ̌ ’ αγκαθθερά,
η στράτα δεν ετέλειωννεν,
τζ̌αι δεν εποσταθήκαμεν,
ήτουν για λλόου μας χαρά.

Έτρεμεν μέν τζ̌αι χάσει με,
τζ̌ ’ έτρεμα μέν τζ̌αι χάσω την,
τζ̌αι μέν της πω, τζ̌αι μέν μου πει·
εδίψουν την, εκαύκουμουν,
τζ̌ ’ έτρεμα μέν τζ̌αι πκιάσω την,
τζ̌αι γίνουμεν τζ̌ ’ οι δκυο `στραπή.

Ύστερα, σγοιαν παράδεισον,
έναν βουνόν εφτάσαμεν,
ίσ̌α με τα `ψη τ’ ουρανού.
Τζ̌ει πάνω τζ̌ει εκλάψαμεν
αντάμα τζ̌ ’ εγελάσαμεν,
μέσα στους μούσκους του βουνού.

Λαλεί μ', αν είσαι `πέρκαλλος,
τωρά πκιον μείνε δίχως μου,
αν σου αρέσκ’ έτσι ζωή·
τζ̌αι ξαπολά `ναν χάχχανον,
ίσ̌α `νωσα το στήθος μου
πως αλλονάκκον να ραεί.

Είπεν τζ̌’ εγίνην άφαντη,
ευτύς `π’ ομπρός μο’ `χάθηκεν
σγοιαν άνεμος περαστικός.
Εράην η καρτούλλα μου
ευτύς ο νους μο’ `στάθηκεν
τζ̌ ’ είμαι `πού τότες ξηστηκός.

Οι πλήξες που μ’ ετρώασιν
ακόμα `ν’ αφανέρωτες
τζ̌ ’ εις τα πουλιά που τζ̌ιλαδούν·
έσ̌ει `πού τότες, όπου δω
τες ανεράδες τρέμω τες,
τζ̌αι `πογυρίζω μέν με δουν.