Στον ποδονίφτη μια φορά πού πλέναν την ψυχή τους
έντεκα πρόσφυγες μεθούν και λεν την προσευχή τους.
Από την πόλη εφυγαν τη Σμύρνη την Κριμαία
αφήσαν σπίτια πίσω τους παππούδες και αρχαία.

Πήραν μαζί τα ονειρα την πίστη τα παιδιά τους,
πήραν και τη Βυζαντινή την πρώτη φορεσιά τους.
Κίτρινο πείσμα τους κρατά, μαύρη ειν η ζωή τους
φανέλα με δικέφαλο ο πόθος της ψυχής τους.

Περάσαν δύσκολοι καιροί και χρόνια με θυσίες,
και τα παιδιά γεννούν παιδιά κοντά στις εκκλησίες.
Μα του δικέφαλου η καρδιά στο στήθος από κάτω,
της Κυριακής το απόγευμα, κάνει γι αυτούς Σαββάτο.