Αφότου έφυγα μακράν απ’ τα δικά σου μέρη
και δε σ’ είδαν τα μάτια μου, λευκό μου περιστέρι,
δεν έκλεισαν καμιά φορά στου ύπνου την αγκάλη,
αλλά παντού αναζητούν τα όμορφά σου κάλλη.
Πλην δεν τα βρίσκουν πουθενά, ψυχή μου, σωρεμένα,
σαν βρίσκουνται αρμονικά και άφτονα σ’ εσένα.
Εις τη φωνήν τ’ αηδονιού ευρήκα τη φωνή σου
και στην ασπράδα του χιονιού εκείνην της ψυχής σου·
στην χρυσωμένη ανατολή το χρώμα των μαλλιών σου
και στον γαλάζιον ουρανόν το χρώμα των ματιών σου.
Στου φεγγαριού το ντροπαλό την είδα τη ματιά σου
και στον βυθό της θάλασσας εκείνον της καρδιάς σου. [...]
Αλλ’ όταν η σκέψη μού λαλεί πως μ’ απατούν τα μάτια
κι εξέλαβα ως ομορφιά της ομορφιάς κομμάτια,
μου έρχεται να τρελαθώ πως είμαι μακριά σου,
αλλά θα τρέξω μια φορά να `ρθω στην αγκαλιά σου
και τότες μες στα στήθια σου τον νουν μου ας τον χάσω,
έχω τα μάτια, την καρδιά· μ’ αυτά θε να περάσω.