Μια παρέα μεσάνυχτα
με παράθυρα ανάνοιχτα
την ηχώ της ζωής μας
εκ των έσω λατρέψαμε
στο κατώφλι μας μόνο μαζευόταν ο ήλιος
κι όταν έβρεχε γυάλιζε
μας χτυπούσε την πόρτα
μα εμείς…
Τρύπια ποτήρια και σπονδές
γέμισαν πάλι με σπονδές
και η ζωή μας να ηχεί απ’ την αρχή
ήταν τρύπια τα ποτήρι.
Μια παρέα μεσάνυχτα
με παράθυρα ανάνοιχτα
την ηχώ της ζωής μας
ακούγαμε μόνο
κι όταν γέρασε ο ήλιος στο κατώφλι μας έγειρε
κι όταν έβρεχε γυάλιζε
μόνο τότε εμείς…
Μια παρέα μεσάνυχτα
τα παράθυρα ανοίξαμε
και στον ήλιο που έλειπε
καλώς όρισες είπαμε
μια παρέα μεσάνυχτα
με παράθυρα ορθάνοιχτα
τώρα ψάχνει η ηχώ
της ζωής μας τα ίχνη…