Πάνω στα πεζοδρόμια
ψάχνω να βρω τα όμοια
που καίνε την ψυχή μου.

Με γρατσουνιές στα γόνατα
πύργους τρανούς με χώματα
θα χτίζω στην αυλή μου.

Η ψυχή για να ησυχάσει
θέλει απάνεμο νησί,
τα καράβια της ν’ αράξει
απ’ του ανέμου την πνοή.

Πάνω στα πεζοδρόμια
βάζω φωτιά στα όρια
καίω τη λογική μου.

Καρδούλα μου περαστική
σε ποιας ανάγκης το φιλί
θα πνίξω την κραυγή μου.