Με το πάτημά μου βλάστησε
το βοτάνι που λυτρώνει,
και με τη ζωή μου ολάνθισε,
και στην έρημο φυτρώνει.

Το βοτάνι της ανάστασης!
Πότε θα `ρθει η ώρα, η ώρα
ν’ απλωθεί μες απ’ την έρημο
στην πολύκοσμη τη χώρα!

Ν’ ανακράξει ο κόσμος κόβοντας
τ’ άνθια σου τα νικηφόρα
κι ανασαίνοντας τα μύρα τους –
πότε θα `ρθει η ώρα, η ώρα!

Ω το υπέρτατο τ’ ανάσασμα,
ω το ανάκρασμα της νίκης
ύστερ’ από κάτεργα σκλαβιάς
κι από χρόνια καταδίκης!

Κι αν προφήτες θέλει και καλά,
θεών τρανούς διαλαλητάδες,
κι αν τεχνίτες θέλει και καλά,
κάθε ειδώλου δουλευτάδες.

Είμ’ εγώ ο προφήτης, είμ’ εγώ,
κι ήρθα εδώ να διαλαλήσω
βασιλιά θεό το Τίποτε
στον αιώνα εμπρός και πίσω.

Χωρίς έχτρα, χωρίς έρωτα,
ο τεχνίτης ήρθα εδώ
για των ψευτονείρων σου, άνθρωπε,
το ναό να πλάσω εγώ.

Τέρας άγαλμα το Τίποτε
μ’ όλες τις θρησκείες της πλάσης,
τέρας για να φοβηθείς
και μαζί για να γελάσεις!