Σε μια γωνιά ένος σπιτιού
που μένει ερηπωμένο
στέκει τραπέζι ξύλινο
πάλιο και σκονισμένο.

Έκει που πίναμε καφέ
και μου γλυκομιλούσες
και μου’ λεγές πως χώρια μου
να ζήσεις δεν μπορούσες.

Μα τι χαζός, τι αφελής
που ήμουνα ο δυστυχής
σε πόδια ξύλινα έρωτα στηριξα
και βγήκε ο χρόνος νικητής.

Τώρα σαν ψάξεις πάνω του
ίσως να βρεις σημάδια
λίγους λεκέδες του καφέ
και όνειρα κομμάτια.

Μην το ξεπλύνεις με νερό
κομμάτια μη μαζέψεις
πέτα το μέσα στη φωτιά
να λυτρωθώ απ’ τις σκέψεις.

Μα τι χαζός, τι αφελής
που ήμουνα ο δυστυχής
σε πόδια ξύλινα έρωτα στήριξα
και βγήκε ο χρόνος νικητής.